Een meer treffende titel voor de nieuwe winterproductie is er bijna niet, want vanaf september kunnen we eindelijk weer lekker troep gaan maken in ons nieuwe eigen locatie aan de Grote Voort. Troep trapt een seizoen af vol nieuwe theaterproducties, maar ook met heel veel mogelijkheden en kansen om op een vernieuwde maar altijd even eigenwijze Young Ones manier de loods aan de Grote Voort tot een onmisbare plek te maken in de stad en daarbuiten. Om dit te doen gaan we volgend jaar o.a.
- Weer twee auditiedagen per seizoen organiseren, zodat je bij ons het hele jaar door bezig kunt zijn. In de eerste helft van het seizoen kun je auditeren voor de winterproductie, een snelkookpanproductie en de Young Ones Master. In januari kun je opnieuw auditeren voor diverse producties van verschillende makers die spelen op het Young Ones Festival en daarnaast voor een andere grote losse productie onder leiding van een andere maker dan Jeroen Kriek.
- Ons actief te richten op inclusiviteit en diversiteit: The Young Ones is All inclusive, wij willen een plek zijn waar de veelkleurigheid van onze samenleving zichtbaar is en waar iedereen terecht kan, ongeacht afkomst of overtuiging. Alleen zo kunnen wij echt midden in de samenleving staan. Om hier meer op te focussen gaan wij de komende tijd gesprekken aan met inspirerende mensen die samen met ons kunnen werken aan een inclusief beleid.
Informatie over de nieuwe producties en de auditiedag op 15 september volgt binnen nu en twee weken. Maar over Troep kunnen we je alvast het volgende vertellen!
“TROEP is het jeugdboekdebuut van onderwijzeres en journaliste Ilse Bos en is voor theater bewerkt door Paul Feld. TROEP is een wonderlijk en spectaculair stadssprookje dat gaat over een gezin met maar liefst dertien kinderen, dat in een woonboot woont. De woonboot ligt aangemeerd aan een vergeten plekje aan de IJssel dat ‘het Vieze Landje’ heet. De dertien kinderen zijn niet echt broertjes en zusjes van elkaar, want Pola, Wanja, Vladimir, Wally, Aznar, Knut, Alke, Mo, Hidde, Nillem, Trijn, Flip en Tuitje hebben allerlei culturele achtergronden en eigenaardigheden. Ze zijn van overal op de wereld bij elkaar gebracht door de idealistische moeder Taat. De oudste, Pola, is twaalf jaar, zit in groep acht en vertelt het verhaal. Moeder Taat reist de hele wereld over, waar ze steeds nieuwe behoeftige kinderen opduikelt en onderwijl op zoek is naar Pola’s vader, haar Grote Liefde Willem. De kinderen wonen op de woonboot dus zonder begeleiding van volwassenen. Pola heeft als oudste de verantwoordelijkheid op zich genomen van de moederrol en de verzorger van het stel. Maar daar nemen de school en de jeugdzorg geen genoegen mee. Zij eisen dat er een volwassene de zorg draagt over het dertiental. Zo niet, dan zullen de kinderen ieder apart in een opvanghuis, pleeggezin of gesticht worden geplaatst.
Als de kinderen dus bij elkaar willen blijven moeten ze hun ware thuissituatie verbergen. De zaak loopt uit de hand als mevrouw Wijfjes, van het Zorgbureau, aandringt op een bezoek van de ouders van de kinderen op het 10-minutengesprek op school. Als er geen ouder acte de presencegeeft zal zij de woonboot komen inspecteren met een ‘onaangekondigd huisbezoek’. Waar moeten de kinderen zo snel een moeder of een vader vandaan halen? Daar komt nog eens bij dat ze onderwijl ook ijlings op zoek moeten naar een nieuwe aanlegplaats voor hun woonboot omdat de kleine vrijstaat van het Vieze Landje in zijn voortbestaan wordt bedreigd door oprukkende nieuwbouw. En dan krijgen ze ook nog eens de schuld van allerlei mysterieuze diepe zinkgaten die plots overal in de stad in de straten verschijnen en delen van de stad zomaar verzwelgen. Het is tekenend dat de autoriteiten met de beschuldigende vinger wijzen naar de kleine vrijgevochten ‘troep’ kinderen en niet naar bijvoorbeeld de nieuwe metrolijn in aanbouw. Onder de hoge druk van hun wanhopige gevecht om bij elkaar te blijven neemt de wereld om de kinderen heen steeds surrealistischer vormen aan. Zo duiken ineens de Onbedoelden op, nauwelijks zichtbare wezens die alleen maar kunnen leven op plekken ‘die niet de bedoeling zijn’.
TROEP is een vindingrijk commentaar op een samenleving, waar geen kind, gemeenschap of stukje land zich kan onttrekken aan de greep van de overheid.”